"අපි මෙච්චර පින් වැඩ කරලත් ඇයි අපිටම මෙහෙම වෙන්නෙ"
මේක අපිට නිතරම වගේ අහන්න ලැබෙන දෙයක්. පින්දහම් කරමින් යහපතෙහි හැසිරෙන කෙනෙක්ට තමන්ට කරදර විපත් වැල නොකැඩී එනකොට මේවගෙ දේවල් කටෙන් පිටවෙන්නෙ ඉබේමවගේ. කර්මය ගැන තියන විස්වාසය නැති වෙනවා මේහෙම වෙනකොට.
කෙනෙක්ට හිතේන්න පුලුවන්
"කෝ අපි කරන යහපත් වැඩ වල විපාක???"
නැත්තන්
"අපි මෙච්චර හොද වැඩ කරලත් ඒත් අපි තාම මෙතනමයි. ඒත් කරන්න පුලුවන් තුප්පහි වැඩ ඔක්කොම කරන අහවලා රජ සැප වින්දිනවා"
අපි හැමෝම මනුස්ස ලෝකේ ඉපදීල ඉන්නෙ සන්සාරෙ කවද හරි කරපු මහා කුසලයක් මේ භවයට කලින් භවයෙ මරණාසන්න මොහොතෙදි සිහියට නැගීම නිසා ඉතා යහපත් චුති සිතක් පහල වීමෙන්. ඒක කොච්චර දුර්ලභ වාසනවක්ද කියලා සූත්‍ර පිටකයෙ කීපතැනකම විස්තරවෙල තියෙනවා.
ඉතින් එච්චර වාසනාවක් තිබිච්ච අපි මනුස්ස ලෝකෙදි භෞතික දේවල් පස්සෙ ලිහු බදිනවා. කෙලෙස් ඉවර කරගන්න බැරිඋන නිසා.
කෙනෙක්ට මේ භවයෙදි භව භෝග සම්පත් ලැබෙන්නෙත් පෙර භවයන් වලදි කරන ලද කුසල කර්මවල විපාක විදියට. ඒ වගේම තමයි අනිත් පැත්තට දුක් කරදර විදින්න ලැබෙන්නෙත් කලින් කරපු අකුසල කර්ම හින්දයි.
ඉතාම සුලු ප්‍රමානයක් වූ දිට්ටධම්මවෙදනීම කර්ම විතරයි මේ භවයෙදීම පල දෙන්නෙ.
මේ නිසා තවකෙනෙක් කරන අකුසලයන්ගේ ඵල විපාකයන් අපිට බොහෝ දුරක අපේ ජීවිත කාලය තුලදි දැකගන්න වෙන්නෙ නෑ. ඒත් කවදාහරි ඒවා ඵල දෙනවා.
ඉතින් අපි තවදුරටත් කුසලයෙහි අධෛර්‍යමත් වෙන්න ඔනෙද?
