දිගටම ලිව්වෙ මඩනේ. අනිත් එක ඔක්කොම කතානායකයො මනුස්සපරාණ.
මේන් පූසෙක් ගැන කතාවක්..
බලු පැටව් බලල් පැටව් පන්සල් කිට්ටුව දාලා යන එක දැන් සුලඹ දෙයක්නේ. ඔන්න කාලෙකට කලින් අපේ පන්සල ගාවත් ඉපදුන ගමන් වගේ කවුරුහරි අමනයෙක් දාල ගිය බලල් පැටව් රංචුවක් හිටියා. ඔක්කොම හතර දෙනයි. හාමුදුරුවොත් ඉතින් මොනව කියල කොරන්නෙයි.
මම පන්සලට ගිය වෙලාවක ඉතාමත් අසාධ්‍ය තත්වයේ හිටපු පූස් පැටියෙක් ගෙදර ගෙනාවා. "පූසික" කියලා නමකුත් දැම්ම(මම දන්නව නමනම් ටිකක් වෙනස්..). ගේනකොට පූසික හරිම දුර්වලයි. කව්රුත් හිතුවෙ නෑ ජීවත් වෙයි කියලා. ඒත් කතාවක් තියෙනවානෙ බලලුන්ට පණ හතක් තියෙනව කියලා. කොහොම හරි මූ ගොඩ ගියා.
මව් සෙනෙහස කවදාවත් නොලබපු පූසික ටික ටික ලොකු වුනා. ඒත් නියමිත වයස ආවහම පූසිකත් දඩයම් කරන්න පටන්ගත්තා. අනිත් දේවල් වලට වඩා මාංශ අනුභවය ප්‍රියකලා අනිත් සෑම බලලෙක් වගේම. අනිත් සෑම බලලෙක්ගෙන්ම වෙන්ව හැදී වැඩුනත් වෙනස් වුනේ නෑ.
මේක කොහොමද වුනේ? සමහර දේවල් අපි ජන්මයෙන් රැගෙන එන පුරුදුද? එසේනම් හැකියාවන් සහ පුරුදු පරම්පරාගත වේද? එසේ නම් එය කොහොමද සිදු වන්නෙ?
මම දන්න තරමින් මෙයට නූතන විද්‍යාවෙන් පැහැදිලි කිරීමක් නැහැ [මෙය සංවාදයට විවෘතයි].
මේ වගේම තමයි සංසාරගතව මහා කුසල් රැස් කර ඇති උතුම් පුද්ගලයන් නිතරම කුසලයට යොමුවෙනවා. නිතරම යහපත් වැඩ වලට හිත යොමු වෙනවා. ආස්සරය කරන්න ලැබෙන්නෙත් ඒ වගේම මිතුරන්. ඔහුට වඩා පහල ගති පැවතුම් ඇති අය සමග ඉන්නෙ නෑ. එහෙම ඉන්න වුනත් ඔවුන්වත් යහ මගට ගන්නවා.
මේ සියල්ල මෙහෙය වන්නෙ අපේ විඤ්ඤාණයයි.
ලිපිය ඉදිරියට නොලියා මෙතනින් නතර කරන්නෙ මෙතනින් එහාට සිතීම ඔබට භාරකිරීමටයි.
